Be-Mine Blues © Rootsville 2016 |
organisation: Be-Mine Blues
artist: Rocco Di Turi & Friends (B) |
|
|
Een initiatief om een volledig nieuw bluesfest uit te grond te stampen kunnen we alleen maar toejuichen en dus zag ik het ook als een morele verplichting om richting ‘koolmijn’ in Beringen Het idee was ontstaan toen enkele blues-liefhebbers werden aangesproken of het niet mogelijk zou zijn om in Beringen een festival op te richten met als hoofdingrediënt Blues. Eén van diegene die het wel zag zitten was ‘biertsteker’ en ook blues-fanaat Peter Vertessen en hij voegde mede door sponsering dan ook meteen de daad bij het woord en kon de organisatie aan de slag. Dus konden we stellen een blues-festival in Beringen, be mine! ;-)
Big Joe & Phantom 309 zouden de eerste groep zijn die dit eerste blues-festival te Beringen zouden openen. Op het podium stond ook Johan Schroyen en dus werd de link naar Tom Waits al vlug gemaakt. Als er hier in gans België één iemand is die deze magistrale singer-songwriter enigszins kan benaderen is het deze duivel-doe-het-al wel. In het verleden heeft hij met zijn tribute voor Tom Waits me al eens van m’n sokken geblazen dus ben ik ervan overtuigd dat hij dit na al die jaren nog steeds zal kunnen. In analogie met een nummer van Tom Waits uit het album ‘Nighthawks at The Diner’ (1975) werd de groepsnaam al vlug gevonden. Dat ik ook nog een fan ben van Tommeke uit Californië is dan graag meegenomen.
Voor mij blijft het gelijk want ik laat alles op me af komen en stel vast dat dit iets is wat niet mag verloren gaan en waar gans België zou moeten kunnen van genieten. Moest Thomas Alan Waits dit zien en horen zou hij deze Big Joe & Phantom 309 zeker en vast persoonlijk komen feliciteren. Of ze nog een nummertje mogen spelen? Als het van de aanwezigen afhangt nog zeker '10' maar helaas is het met 'Telephone Call From Istanbul' gedaan met genieten en is het alsof Walking Spanisch trough the mine shafts. Respect gasten!
Dat de presentator van dienst Jan Dalemans ook nog een fervent blues-liefhebber blijkt te zijn is dan weer vlug meegenomen en zo kan hij samen met zijn ‘partner in crime’ Sven Sillen als duo hier ook op het podium aantreden. Hun naam is ‘Black Cat White Cat’ niet opportuun als je wil gaan doorbreken in de blues-scéne want er zijn nogal wat van die zwarte en witte katjes. Wie de ‘black cat’ of de ‘white cat’ was daar zijn ze zelf nog niet uit en het antwoord van Sven om het aan hun vrouwtjes te gaan vragen daar pas ik liever voor want in die discussie wil ik niet worden meegevoerd. Jan op harp en Sven met de akoestische gitaar in aanslag lijken hier wel of het zijn de lokale ‘witte’ Sonny Terry en Brownie McGhee. Ook deze country blues set is best aangenaam om te beleven en met ‘Here I Am Baby’ valt het op dat ook zij al een behoorlijk aantal fans hebben onder de talrijke aanwezigen. Local heroes dus die het zelfs aandurven om John Mertis Jr. zijn ‘Need Your Love So Bad’ uit 1955 te brengen. Met nummers als ‘Key To The Highway’ zitten ze beter in hun kattenvelletje en als Kim Wilson ‘Tigerman’ mag brengen 'awel' dan mogen zij dat ook. Het bekt in alle geval beter dan ‘What’s new Pussycat’. Kort en aangenaam akoestische intermezzo van deze ‘Black Cat White Cat’ but somebody gotta go!
Het mag ook al eens wat steviger zijn op een festival en daar gaat zeker de volgende band voor zorgen. The Young Bastards zijn een lokale blues-rock band die al wel een tijdje bestaan maar spijtig genoeg het niet al te nauw nemen met hun PR. Helaas want deze band weet iedereen wakker te schudden met hun mix van blues en rock in een stevig rock-jasje. Nog niet zo lang geleden zag ik ze nog in goed gezelschap aan het werk in het 'MonCafé' te Hasselt, toen nog in een slechtere akoestiek iets wat vandaag wel snor zit. Wie ze zijn? Stijn Bervoets op gitaar, Lenn Van Meeuwen, gitaar en vocals en een ritme sectie die bestaat uit Sven Bloemen aan de drums en Sam Kaerts aan de bass. Hun intro voelt een beetje psychedelisch aan maar laat ook meteen horen waar ze met hun muziek naar toe Voor een ietwat rustiger bluesje roepen ze de hulp in van Jan Dalemans zo moet die vandaag nogal een ‘gage’ opzij kunnen steken. Korte setlist maar lange nummers is ook eigen aan rock zoals ook hun versie van SRV zijn ‘Pride & Joy’. Stevig uitgebalanceerde nummers en wanneer ze nog komen aandraven met een Hendrix medley’ke met nummers als ‘Voodoo Chile’ en ‘Foxy Lady’ komen hier enkele headbangers op het voorplan. Deze jonge bastaarden schakelen zelf nog een versnelling hoger met Bonamassa zijn ‘Just Got Paid’ en eindigen subliem met Led Zeppelin hun 'Whole Lotta Love'. Voor de resterende kolen in de mijn hebben ze geen TNT nodig daar zorgen deze ‘Young Bastards’ wel voor!
Eight ‘o clock en tijd om aan de hoofdtabellen hier op Be-Mine Blues te beginnen. Van organisator Herman had ik al vernomen dat ze het zeker en vast niet groots willen opvatten en dus ook voorrang willen verlenen aan Belgische formaties à la Oetslovenblues. Blues Lee is dan een schoolvoorbeeld om deze eerste editie in stijl te willen afsluiten. Al 21 jaar brengen Blues met dat tikkeltje extra waardoor de klasse komt bovendrijven, daar zijn Karel Phlix, Bies Biesmans, Jan Corthouts en de ritme sectie met drummer Yves Bosmans en bassist Steph Collaert verantwoordelijk voor. Als gitaarbouwer van het merk Guttlin kan Karel natuurlijk niet anders of hij moet spelen op enkele van zijn pronkstukken. Ze zijn al een tijdje bezig aan het maken van een nieuw album en daar is het natuurlijk reikhalzend naar uitkijken maar vandaag moeten we het doen met het live werk van deze Limburgers. Een nationale band met internationale allures mag toch worden gesteld. Veel nieuw werk kunnen we hier al beluisteren maar ook de heerlijke oudere nummers zoals opener ‘Solphin’s Swing’ er eentje is. De vocale inbreng komt hoofdzakelijk van ‘JB Biesmans’ maar op ‘No More’ mag ook Jan ‘Catchy’ Corthouts laten horen wat hij in huis heeft. Blues
Een festival op zondag als we maandag moeten werken daar schuilt uiteraard een gevaar in en mag je als organisator het zeker niet al te laat maken dus maken we ons nog op het deftige 21.30 op voor de allerlaatste band van deze dag. Met Rocco Di Turo hebben halen ze de perfecte balans in huis voor de inwoners van Beringen. Deze ‘Belg’ met Italiaanse roots draait al bijna een eeuwigheid mee in de muziekwereld en staat ook bekend met zijn kompaan Rustig uitbollen hier op Be-Mine Blues zit er niet in met dit ‘power trio’. Ze vliegen er zelfs zeer stevig in en zwaaien deze eerste editie uit met covers van Deep Purple tot John Fogerty maar steeds met een knipoog naar rock. Zo komen we op deze zondagavond nog op een behoorlijk uur thuis al wou ik toch de conversatie aangaan met Rocco over ‘de’ match van morgen, België-Italië. Een in mijn ogen althans volledig geslaagde editie van deze eerste Be-mine Blues al geven we de raad mee toch wat meer promotie te maken in de blues-clubs en festivals voor meer blues-fanaten naar Beringen te laten afzakken en dat zal ‘brouwer’ Vertessen ook wel graag zien denk ik zo. En geen paniek er kan in deze grote tent er nog altijd eentje bij…Cheers!
saluta da charbonnages de Be(e)ringen
more pics on |
te rijden op zondag 12 juni. Het is op de site van Beringen mijn (Be-Mine) dat dit event zou plaatsvinden en ook al was de publiciteit niet bepaald richting blues-adepten verspreid toch waren er enkele hints op Facebook te vinden. De organisatie vond in de plaatselijke Basketbalclub van Beringen een geschikte partner om ‘werkvolk’ toe te leveren en dus was het plaatje compleet. 
Via de sociale media als FB waren er toch enkele uitnodigingen in de bus gekomen en eentje daarvan was van Tom Michielsen, je weet wel de artistiek directeur in CC De Muze te Heusden-Zolder met een hart voor muziek. Mijn eerste vraag was of hij mede organisator was of ook een basketfanaat was. Niets van beiden want hij stond bij aankomst te soundchecken als ‘de’ gitarist van de groep Phantom 309.
De rest van deze Phantom 309 bestaat uit Gema Lopez aan de ‘marimba’ en allerhande percussie toestanden inclusief een champagne emmer, Igor Maseroli aan de saxen, Jef Peys aan de black & white keys, Yvan Van Erdeweghe aan de staande bas en drummer Stefan Elsen en rond de klok van vier mochten ze dan de aftrap geven. De ‘master of ceremonie’ was Jan Dalemans en deze ‘MC’ die ook als harper de blues weet te beleven wist dit festival op gepaste wijze te openen met een solo nummertje op zijn 'Mississippi saxophone', en de Jan zouden we nog wel een paar keer terug zien. Wij zijn in ieder geval klaar voor een heerlijk uurtje Tom Waits.
Openen doen Big Joe & Phantom 309 op meer dan gepaste wijze en met ‘Kommeniezuspädt’ uit 2002 weet Johan aka Big Joe meteen alle aandacht naar het podium te trekken. ‘Never Be Late’ betekend dan ook dat de afwezigen al meteen ongelijk hadden. Heerlijk begin en het siert deze groep dat ze ook niet meteen alle hits van Tom Waits willen brengen maar een selectie van ook minder gekende nummers al zijn er die niet voor de 'die hard' fans. Hun visie op nummers als 'Down in The Hole', 'Walk Away' en 'Cold Water' schudden deze tent al meteen wakker en het is of alle Beringse blues en basketbal fans ook allemaal liefhebber zijn van Tom Waits of is het de enorme sympathie die deze Phantom 309 teweeg brengen.
willen. Vier gasten die stevige bluesrock weten te brengen en daarbij ook aandurven om klassiekers als Willie Dixon zijn ‘Hoochie Coochie Man’ van enkele rock akkoorden te voorzien. Moest de ‘Muddy’ nog onder ons zijn hij zou het best wel kunnen appreciëren.
deze Blues Lee’s dat extra in de blues waardoor ze al die tijd als een buitenbeetje mogen worden beschouwd. 
met heerlijke funk ertussen doordrongen van de rauwe sax van JB , daar is het moeilijk om op blijven stil te staan en die van Blues Lee nodigen dan ook uit ten dans. Een mix van oud en nieuw laten de tent genieten van Belgian finest waarbij heerlijk rifjes van Karel en Jan elkaar weten af te wisselen. Bijna was Biesmans nog vergeten dat hij zijn sopraansaxofoon ook nog bij had en wanneer hij die gelijk met zijn tenorsax weet te bespelen kunnen we stellen dat er bij Blues Lee een blazers sectie aanwezig is…maar waar blijft het nieuwe album?
Arturo Bellini als ‘We Two’. Vandaag staat hij hier op het podium met zijn ‘Friends’ en dat zijn Tom en Andy.
